Recensie door Jan Karmiggelt
Gameverslaving van Jeroen S. Lemmens is een opvallend boek. Het boek heeft een prettige combinatie van leesbaarheid en diepgang. Het is goed gedocumenteerd, geeft een breed beeld van games en de interactie ervan op de gamers sweety klingelton kostenlos downloaden. Lemmens boek heeft een diepgang die past bij een lezer met een serieuze interesse in gaming. Daarbij hanteert hij een schrijfstijl die erg prettig is in opbouw en woordkeus. Hij geeft in zijn boek veel voorbeelden uit de gamepraktijk: behandelt games en geeft heldere voorbeelden van gamegebruik.
Daarbij laat hij zich gelukkig niet tot een voor de lezer overbodige en dus storende verantwoording laat verleiden Download candy crush saga. We is zijn boek goed gedocumenteerd: zowel door de verwijzingen in de tekst als door de goede keuze voor de literatuurlijst kan de belangstellende lezer zijn weg vinden naar vervolg informatie.
Ik vind het wel jammer, dat hij zijn boek de titel Gameverslaving heeft meegegeven vote for siri. Ik begrijp dat dit het kader is waarin hij het wil plaatsen, maar daarmee mist hij een (grote) doelgroep met belangstelling voor het verschijnsel games en gaming maar die niet in de eerste plaats op het verslavingsaspect ervan willen richten . Maar één kwart van zijn boek gaat over de verslaving zelf. Het is jammer dat veel potentiële lezers het waardevolle driekwart door de titel wellicht gaan missen. Liever zou ik het boek een inleiding op gaming hebben genoemd, waarvan de gameverslaving een van de behandelde aspecten is.
Daarin zit ook mijn belangrijkste kritiek op het boek: Lemmens onderbouwt goed de basisvoorwaarden voor gameverslaving, legt duidelijke parallellen met ander vormen van verslaving en geeft dan aan het einde van zijn boek adviezen en richtlijnen voor het voorkomen en overwinnen van gameverslaving. M.i. gaat hij daar te kort door de bocht. Gameverslaving is net als andere verslavingen een zodanig ernstig fenomeen dat het een professionele aanpak verdient. Je pakt dat niet aan door een aantal goedbedoelde adviezen te geven aan (op dit terrein niet deskundige) ouders of opvoeders.
Maar voor iedereen die zich in het verschijnsel games wil gaan verdiepen (bijvoorbeeld omdat ze een rol spelen in het leven van je kinderen of je leerlingen) is het een fantastische inleiding.
Jan Karmiggelt is Hogeschool docent aan de Archimedes Lerarenopleiding van de Hogeschool Utrecht en expert op het terrein van games en onderwijs. Daarnaast is hij vader van een kind met een ernstige gameverslaving.
Reactie van de auteur Jeroen Lemmens …
Beste Jan Karmiggelt,
Ik vind het fijn om te lezen dat u waardering heeft voor zowel inhoud als stijl van mijn boek. Ik heb games gespeeld sinds mijn zesde en heb daardoor ervaring met het plezier en de verslaving die ze kunnen veroorzaken. Momenteel ben ik aan het promoveren aan de UvA. Ik doe onderzoek naar de oorzaken en gevolgen van gameverslaving. Mijn voornaamste doel is het ontwikkelen van een betrouwbare methode om gameverslaving meetbaar te maken.
Uw kritiek op mijn aanpak van gameverslaving vind ik niet helemaal terecht. Ik denk dat de verspreiding van kennis rond dit fenomeen de voornaamste prioriteit heeft. U denkt dat ouders en opvoeders niet kundig genoeg zijn om deze problemen aan te pakken, maar psychologen en pedagogen zijn dat momenteel vaak ook nog niet. Er is zo weinig informatie rond dit thema beschikbaar, dat ik bang ben dat ouders onderhand het idee krijgen dat de enige oplossing voor gameverslaving ligt in het laten opnemen van het kind in een kliniek. Ik denk echter dat gameverslaving vaak het beste verholpen (of voorkomen) kan worden door liefdevolle begeleiding van mensen in hun naaste omgeving. Deze mensen moeten echter wel de kennis hebben om daar met de gameverslaafde over te kunnen communiceren. Ik heb dit boek geschreven omdat ik hoop het daar aan kan bijdragen.
… en Jan reageert op Jeroen
Ik ben het met u eens dat gameverslaving in de verslavingszorg nu nog een relatief onbekend terrein is. Daarnaast wil ik met mijn opmerkingen zeker niet de indruk wekken dat ouders de zorg voor hun kind het best uit handen zouden moeten geven. Wat ik wilde aanduiden, is dat ouders vaak in de thuissituatie de beste therapeuten voor hun kind kunnen zijn, maar dat ze daarbij wel begeleiding en ondersteuning behoeven. Ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk die rol is maar ook hoeveel behoefte je hebt aan deskundige ondersteuning daarin. Je kan je eigen situatie niet voldoende overzien (omdat je erin zit met je kind) om je eigen gedrag als ‘therapeut van je kind’ goed te sturen. Uw boek geeft zeker een prima communicatiekader voor ouders naar derden, de begeleiding en behandeling kan (moet) zeker door hen opgepakt worden, maar alleen, zonder steun red je dat niet.
En ik vind dat uw adviezen wel die indruk zouden kunnen wekken. Dat heb ik geprobeerd aan te duiden.
